Irski pisac Patrik Makejb (Patrick McCabe, 1955) je nakon objavljivanja romana Mali kasapin iz potpune anonimnosti stigao na sam vrh savremene ostrvske književnosti. Ne samo da je osvojio prestižnu Irish Times-Aer Lingus nagradu za najbolji irski roman godine i ulazak u najuži izbor nominovanih za nagradu Man Booker, već je postao jedan od najprevođenijih i najčitanijih irskih pisaca današnjice.
Veliki uspeh doživeo je i romanima Breakfast on Pluto (1998, najuži izbor za Man Booker) i Winterwood (2006, Irish novel of the year). Po romanima Mali kasapin i Breakfast on Pluto irski režiser Nil Džordan snimio je odlične filmove, za prvi je osvojio Srebrnog medveda za režiju na festivalu u Berlinu, dok je drugi proglašen najboljim irskim filmom godine. Patrik Makejb glumio je epizodne uloge u oba filma.
Jedan je od organizatora The Flat Lake književnog festivala, najvećeg te vrste u Irskoj kao i Clones Film festivala koji se održava u njegovom rodnom mestu.
Nakon višegodišnjeg boravka u Londonu vratio se u Klounis gde i danas živi sa suprugom i dve ćerke..
16.05.12 Popboks
Kad sam bio mali/a...
Mali kasapin, Patrik Makejb & Oficirova kći, Milan Milišić
Dva nova naslova u srpskoj knjižarskoj ponudi, geografski i vremenski udaljena ali ipak sa dva zajednička sadržatelja - zagledanošću u prošlost i fokusom na dane detinjstva
Zoran Janković
Patrik Makejb, irski književni superstar, od nedavno može da se podiči i prevodom na srpski jezik. Izdavačka kuća Booka nam je podarila njegov roman Mali kasapin (u prevodu Aleksandra Milajića) i, premda je ovo Makejbov debi na srpskom govornom području, on je ipak stari znanac ovdašnjih pop-ezoterika. Naime, Makejba smo imali prilike da upoznamo posredno - putem filmova maestra Neila Jordana koji je, osim Malog kasapina, na veliko platno preneo i kasniji Makejbov roman Breakfast on Pluto. Već ovaj filmski diptih može da nam posvedoči dosta toga o Makejbovoj prozi, odnosno o njenim kvalitetima.
Naime, na uzorku Malog kasapina se da izreći sud da je Makejb čvrsto ušančen u irski mikroksmos i tamošnje prilike i najčešće naravi, a sem toga Jordanovi filmovi ukazuju da, mimo neosporivih čisto literartnih kvaliteta, Makejbovo pismo nudi i filmu nužnu dinamiku, živopisnost i komunikativnost. Konkretno u Malom kasapinu Makejb se kroz priču o nekoliko užasnih godina u odrastanju irskog dečaka nemirnog duha, istovremeno poetski zagledanog u sitne radosti života baš tu i upravo u tom trenutku i sklonog nasilju i brutalnosti u ophođenju prema onima koje doživljava kao provokatore i pretnju, bavi i mogućnostima jezika i poznatih pripovednih tehnika u slučaju priče čiji autor teži ka očiglednoj komunikaciji sa potencijalnim čitateljstvom. Makejb bez vidnijeg upinjanja pronalazi uverljiv i osoben detinji glas, praćen ubedljivim doživljajajem sveta kroz oči deteta kome spoljne okolnosti baš ni ne idu na ruku, a sve je to praćeno Makejbovim poigravanjem interpunkcijom (tačnije izostankom i savitljivošću iste), pravopisnim uzusima i srodnim finesima, a valja napomenuti da srpski prevod to prati u zadovoljavajućoj meri. Sve to je ovde primenjeno sa punim povodom, jer Makejb nastoji i potpunosti uspeva da oslika univerzum dečaka čija lična patologija biva rimovana širom difunkcionalnošću tamošnjeg i tadašnjeg društva, te se na stranicama ovog Makejbovog romana istinski užasi zadivljujuće lako smenjuju sa leoptama svakodnevice.
Oficirova kći, prozni dragulj iz zaostavštine dubrovačkog pesnika srpskog porekla Milana Milišića stiže nam zahvaljući beogradskom izdavaču Geopoetika. Milišić je za vreme pokojne SFRJ bio poznat kao vrli pesnik, a sudbina mu je potom namenila ulogu i u potonjem srpskohrvatskom sukobu (Milišić, premda gorljivi protivnik rata, je ostao zapisan kao prva civilna žrtva napada na Dubrovnik). A Oficirova kći, njegov roman o ličnoj evoluciji iz perpektive devojčice koja odrasta u hrvatsko-srpskoj porodici, na ovoj tački našeg danas se nameća kao primer sjajne proze koja bitiše i mimo priča o pesničkoj prirodi i nesrećnoj sudbini autora ovog štiva. Iako sačuvan u rukopisu, Oficirova kći ostavlja utisak zaokruženog i dobrano izbrušenog dela. Milišiću polazi za rukom da zauzda svoj pesnički instinkt, iskoristivši tek ponešto poesničkog zanosa na mestima gde to ovoj intimistički intoniranoj priči i ponajviše odgovara, te je ovaj roman proza u ponajboljem izdanju za ovdašnje prostore, jezike i narečja. Milišić nam ovde predočava uzbudljivu i višesložnu povest o odrastanju devojčice nemirnog i kontemplativnog duha čija porodica krstari po ličnim kotama poratne Jugoslavije (Sisak-Šabac-Dubrovnik). Glavna junakinja spoznaje sve, uči zakonitosti opštenja među ljudima koje je tek fatum uputio jedne na druge, da bi iznašla ironiju, odnosno autoironiju kao najefikasniji štit od nevolja spoljašnjeg ludila. Zanimljivo je da je ovaj roman, uprkos dominatnom gorkoslatkom tonu i suštinskoj benevolentnosti, gotovo potpuno lišen sentimentalizma i relativizacije doživljenog koja neozbežno vodi ka zaključku o boljoj, smislenijoj i barem iluzijama i obećanjima bremenitijoj prtošlosti. Naprosto, Milišićeva mala heroina gotovo svesno bira da pokuša da dokuči sveta baš onakav kakav je u treutku kada ona krene da ga pojmi i pobedi. Međutim, u jednom trenutku, junakinja primeti ono što i junak Makejbovog Malog kasapina - svet je nemoguće spoznati iz vizure živućeg, ali je makar moguće prekrajati i vreme i zabaviti se pokušavavajući.
