Fašizam antifašista

om „fašizam“ Pazolini imenuje kako tradicionalni i „arheološki“ fašizam iz dvadesetih godina dvadesetog veka tako i „navodni i artificijelni“, koji se javlja u određenim krugovima mladih sedamdesetih godina, sve do toga da prepoznaje novi fašizam, vezuje ga za „prevlast moći“ i smatra tipičnim za potrošačko društvo, smatrajući da taj fašizam može mnogo dublje da izmeni zemlju nego što je to uspelo Musolinijevom režimu.

Ovaj fašizam u stopu prati fašizam „kao normalnost, kao kodifikaciju (...) brutalno egoističkog temelja jednog društva“ koje se smatra antifašističkim dok je u suštini samo saučesnik „artificijelnoj manipulaciji ideje pomoću koje neokapitalizam u tom trenutku uspostavlja novu vlast“. Četrdeset godina kasnije, ova razmišljanja zadržavaju netaknutu svu svoju kritičku snagu i opisnu moć, pružajući mogućnost da se posmatraju, iako sažeto, mnoga od najdubljih obeležja današnje Italije.