Prag limunove boje

o sve u ovom romanu, koji bi da se prividno organizuje kao melodija od pisanja, predstavlja priču o odlasku (napuštanju rodnog praga, izdajstvu zavičaja i prvih predstava i znanja o svetu), bekstvu od tog mesta gde nema života, lutanju i traganju za sopstvom u obrazini višestrukih identiteta, u odori multipli apatrida, kao želja da se taj svet spozna i o nemogućnosti povratka i eventualnog uspostavljanja identiteta.Ako je tačna opaska da otuđujući se od jednog dela svog bića, mi zapravo gubimo identitet, onda bi se za junaka, naratora Praga limunove boje moglo reći da svoju priču, koju naziva put oko sebe, zapravo tvori od te početne premise, pre svega kao želju za identitetom, kao ispovest o krivici zbog bekstva od kanona prvog i osnovnog identiteta. Može se reći da je ovaj Radenovićev roman i priča o napuštanju iskonskog sebe, o podsvesnim željama da se bude neko drugi.
Roman pisan gotovo u jednom narativnom dahu, kao isprekidana ispovest, kao monološka spoznaja onog koji je tragao, lutao, menjao identitete, kao i psihoanalitička zagonetka savremenosti. Prag limunove boje otkriva i opisuje onu vrstu moderne egzistencijalne zbunjenosti, ukazuje na duboke procepe i krizu, krizu koja poprima razmere sveopštosti, savremenog sveta i čoveka.