Milo Lompar je rođen 1962. godine u Beogradu. Završio je Grupu za jugoslovenske i opštu književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu, gde predaje Srpsku književnost XVIII i XIX veka i Kulturnu istoriju Srba.
Predsednik je Zadužbine Miloša Crnjanskog.
Objavljene knjige:
O završetku romana (Smisao završetka u romanu „Druga knjiga Seoba“ Miloša Crnjanskog), Rad, Beograd, 1995. Drugo, izmenjeno izdanje: Društvo za srpski jezik i književnost Srbije, Beograd, 2008. – Nagrada Stanislav Vinaver, 1995.
Moderna vremena u prozi Dragiše Vasića, Filip Višnjić, Beograd, 1996.
Njegoš i moderna, Filip Višnjić, Beograd, 1998. Drugo, popravljeno izdanje: Nolit, Beograd, 2008.
Crnjanski i Mefistofel (O skrivenoj figuri „Romana o Londonu“), Filip Višnjić, Beograd, 2000. Drugo, izmenjeno izdanje: Nolit, Beograd, 2007. – Nagrada Đorđe Jovanović, 2000.
Apolonovi putokazi (Eseji o Crnjanskom), Službeni list SCG, Beograd, 2004. – Nagrada Laza Kostić, 2004.Moralistički fragmenti, Narodna knjiga, Beograd, 2007. Drugo, prošireno izdanje: Nolit, Beograd, 2009.
Negde na granici filozofije i literature (O književnoj hermeneutici Nikole Miloševića), Službeni glasnik, Beograd, 2009. – Nagrada Nikola Milošević, 2009.
O tragičkom pesniku (Njegoševe pesme), Albatros plus, Beograd, 2010.
Njegoševo pesništvo, Srpska književna zadruga, Beograd, 2010.
Duh samoporicanja (prilog kritici srpske kulturne politike), Orfeus, Novi Sad, 2011. Drugo, dopunjeno izdanje: Duh samoporicanja – U senci tuđinske vlasti, 2012. Treće, dopunjeno izdanje: Duh samoporicanja – U senci tuđinske vlasti, 2012. Četvrto i peto izdanje: Evro-Giunti, Beograd, 2013, 2014. Šesto, dopunjeno i konačno izdanje: Catena mundi, Beograd, 2016. – Nagrada Pečat vremena, 2012.
Povratak srpskom stanovištu? (intervjui), Catena mundi, Beograd, 2013. Drugo, dopunjeno izdanje: 2014.
„U građanskom društvu, poluintelektualac je prevashodno plod dejstava kulture na javni život. U komunističkom (ideološkom) društvu, poluintelektualac je prevashodno vođen ideološkom legitimacijom. U oba slučaja, ipak, u pojavi poluintelektualca ukrštaju se – sa različitom snagom – kulturološka i ideološka dejstva. Otud je njegova pojava precizan pokazatelj prirode i snage društvenih sila i u našim okolnostima. Kada je poluintelektualac živi učesnik procesa vođenih duhom samoporicanja, on se u njima presudno legitimiše podrškom stranih činilaca i prisustvom stranih moći. No, kada se poluintelektualac pronalazi u kretanjima srpske nacionalne laži, on se legitimiše podrškom prividno nacionalno orijentisanoj vlasti. Kako su i jedna, i druga politička orijentacija – u kolonijalno-okupacionoj situaciji – vezane za strane činioce, onda poluintelektualac okrenut vlastima, sa visoko podignutom zastavom nacionalnih vrednosti, suštinski obavlja posao bitan za strane činioce: u onoj fazi kada se istorijsko kretanje ne može izvesti na drugi način. Njegova figura je od značaja zato što odslikava opšta i lična svojstva dominantnog intelektualno-političkog tipa u srpskoj kulturi XX veka: pogotovo u području nacionalne političke orijentacije.“
