Poetika igre u srpskoj književnosti 20. veka

veka Svetlane Rajičić Perić prva je studija o poetici igre u srpskoj književnosti ne samo dvadesetog veka nego uopšte u njenoj istoriji, prvo sagledavanje teorije igrivosti iz ugla savremenih teorija, prva klasifikacija igrivih oblika koja uključuje aspekte, kriterijume i činioce dela kao teksta (znak, subjekat, citat, strukturu, pismo, sliku, čitaoca i čitanje), pa obavljeno književnoteorijsko, književnoistorijsko, književnoantropološko, književnonaučno istraživanje ove teme predstavlja značajan doprinos celovitijem tumačenju kulturnog, interliterarnog, teorijskog i istorijskog aspekta u opusima više autora i četiri poetička koncepta veoma značajna u istoriji srpske književnosti, istorijske avangarde, neoavangarde, konceptualne umetnosti i postmoderne. Knjiga Svetlane Rajičić Perić prvi put dovodi u vezu, kako autore istorijski i poetički raznorodnih i u mnogo čemu složeno postavljenih stilskih formacija tako i njihova dela, a na osnovu zajedničkog poetičkog imenitelja – igre. Pojedini tekstovi ovih autora prvi put su interpretirani, a neki po prvi put u svetlu ludizma. Pored istražene paradigme igre, data je opsežna klasifikacija igrivih oblika u srpskoj književnosti, a potencijalno i šire, kao i prvo bavljenje igrom s aspekta savremeno shvaćene prostornosti i vizuelnosti, teorija znaka i čitanja, kao i savremenih teorija teksta.

Prof. dr Aleksandar Jerkov

Minuciozna studija Poetika igre u srpskoj književnosti 20. veka pokazuje nam strukturu i semantiku fenomena igre u teorijskoj, kulturno i književno-istorijskoj perspektivi od Antike, preko idealističke, kartezijanske, modernističke tradicije do poststrukturalističkih pozicija. Šta nas u njoj očekuje? Originalni i aktuelni uvidi, preispitivanje i analiza kulturoloških i diskurzivnih pojmova, pre svega igre, a potom i subjekta, znaka i strukture, umetničkog dela i činova u procesu njegove realizacije, a potom i pomno istraživanje poetike igre u okvirima srpske književnosti kao i hermeneutičko rasvetljavanje igre, ali i ludičkog „žanra“ kao kulturnog i književnog interteksta, u velikom broju tekstova Lj. Micića, M. Todorovića, S. Bogdanovića, M. Pavića i drugih, i na koncu rasvetljavanje igrivosti kao zajedničkog imenitelja različitih društvenih i kulturoloških diskursa.

Prof. dr Dragan Bošković