Pantelija Srećković je rođen 3. novembra 1834. godine u Velikim Krčmarima kod Kragujevca, od oca Slavka (rođenog 1788.) i majke Marije-Bebe (1793-1878). Školovao se u Malim Krčmarima, Drači, Beogradu (Bogoslovija od 1848.) i Kijevu (Duhovna akademija). Iz četvorogodišnje ruske pravoslavne akademije prelazi na kijevski Univerzitet. Tu stiče „prvi naučni stepen kandidata” što na zapadu odgovara doktoratu filozofije. Od 1859. radi kao profesor istorije na Liceju, a od 1872. godine u Velikoj školi drži katedru srpske istorije sve do 1894. godine. Počeo je da piše još za vreme studija u Rusiji. Poznata su mu dela: „Rodoslovije srpskih carej”, „Stefan Nemanja”, „Nejaki Uroš”, „Vukašin”, „Detinjstvo”, te dvotomna knjiga „Istorija srpskoga naroda”.Srećković je bio potpredsednik Narodne skupštine, narodni poslanik, srpski akademik (od 1886.), profesor i rektor Velike škole. Za vreme rata 1878. godine radio je kao načelnik okruga pirotskog, trnskog i brezničkog. Od 1894. godine je član Državnog saveta u Beogradu. Bio je veoma aktivan u „Makedonskom odboru” i u „Društvu Svetog Save”.
Umro je 9. jula 1903. godine i sahranjen je na Novom groblju u Beogradu.