Macuo Bašo (1644-1694) je u istoriji japanske poezije i književnosti svakako poznat kao jedan od najvećih haiku pesnika, čiji su napori uloženi u vlastito samousavršavanje, kao i u reformu haiku poezije, rezultirali brojnim pesmama koje se s pravom smatraju remek-delima ne samo japanskog pesništva, već i svetskog pesništva uopšte. On je uspeo da, u najvećoj meri do tada, prikaže poetski potencijal pesničke forme od 17 slogova. Do njegovog vremena, haikai je više bio urbana igra ili razbibriga nego ozbiljna poezija, a hokku je bio njen deo. Sa svojom oštrom književnom osećajnošću i izvanrednim poznavanjem jezika, Bašo je istražio sav, budući skriven, neiskorišteni potencijal ove pesničke forme. Duboko uronivši u taoizam i zen budizam, Bašo je konačno pronašao ono što je tražio nazivajući to fuga no makoto – iskrenost poezije. Zapravo, ovaj pojam označava umetnikov način života, ili pesnika koji je povučen od sveta i potpuno posvećen svojoj umetnosti i traganju za večnom istinom u prirodi.