Rođen je 1949. godine u Zrenjaninu. Posle završene gimnazije u rodnom gradu, studirao je opštu književnost sa teorijom književnosti na Filološkom fakultetu u Beogradu.
Član je Srpskog književnog društva, Društva književnika Vojvodine i Srpskog Pena.
Bio je jedan od osnivača i dve decenije glavni i odgovorni urednik časopisa za književnost i kulturu Ulaznica.
Piše poeziju, prozu, književnu i likovnu kritiku, bavi se dramaturgijom, a i prevodi s ruskog i engleskog jezika.
Knjige pesama: Oružje ljudski ranjeno (1970), Šumi se vraćaju pragovi (1974), Darovno putovanje (1978), Panglosov izveštaj (1982), Suze u lunaparku (1987), Očenaš na Tajms skveru (1991), Olovni dolov (1995), Led i mleko (2003), za koju je dobio nagradu Knjiga godine DKV, Psi versa (2005), Kanjiška monotipija – dvojezično izdanje na srpskom i mađarskom (2007), Stara kantina (2011), Severni izgovor (2011), Pseća suza (2014), Di (2014), Nepoznavanje prirode (2017).
Knjige proze: Banatska čitanka (tri izdanja: 1991, 2005. i 2008), za koju je dobio nagradu "Karolj Sirmaji" 1991. godine, Moj begejski deo sveta (1994), Bajke o grmu (1995), Čehovija (1996), za koju je dobio nagradu "Stevan Pešić", Vez u vazduhu (1998), Žrtve bidermajera (Geopoetika, 2000), Sibilski glasovi (Geopoetika, 2001), Nada stanuje na kraju grada (sa Uglješom Šajtincem, 2002), Vodeno dete (Geopoetika, 2004), Pričica (2005), za koju je dobio nagradu "Dimitrije Mitrinović", Kinesko dvorište (2006), Lyrik-klinik (Geopoetika, 2009), Dilinkuca (sa Ljudmilom Šajtinac, 2012), Porcelan (Geopoetika, 2017).
Knjige eseja: Demogorgon (1990), Hotel Čarnojević (1989), Hajka na Akteona (1997).
Njegova izvedena dramska dela su: Cveće i smrt starog Luke, Ljupčetovi snovi – poetsko pozorje za decu, Banatikon, Steva Svetlikov, Atlantska veza, Paorska groznica.
Poezija, proza i eseji Radivoja Šajtinca prevođeni su na engleski, nemački, francuski, španski, mađarski, slovenački, makedonski, rumunski, poljski, ? nski, turski, slovački i grčki jezik.
Roman Žrtve bidermajera objavljen je u prevodu na engleski u ediciji Srpska proza u prevodu (Serbian Prose in Translation) u izdanju Geopoetike 2012. godine. Drugo izdanje ovog romana objavio je 2015. američki izdavač Blooming Twig Books, Njujork.
14.11.09 e-novine.com
Poezija slomljenog tela
Radivoj Šajtinac, Lyrik klinik
Način na koji Šajtinac govori o sopstvenom ponovnom učenju mokrenja, kretanja, govora, snaga kojom uspeva da ironizuje sopstvenu poziciju koja ga u čisto biološkom smislu stavlja u neverovatno podređen položaj, način na koji uspeva da pronađe životne sokove u "čarobnoj bari" banjskog lečilišta u Banatu i, konačno, način na koji ostaje moralno uzvišen i nepatvoren pri razmatranju naravi i pojedničanih i kolektivnih povesti, čine ovu knjigu, uz radove Milana T. Đorđevića, jedinstvenim na ovdašnjoj književnoj sceni, kako činjenicom svog iskustva, tako i književnom snagom kojom se to iskustvo transponuje u vrhunsku umetnost
Navijačko pitanje ljudima koji se zanimaju za književnost glasi: proza ili poezija. Istorijski gledano, pak, ovo pitanje nije se smatralo ozbiljnim do sredine devetnaestog veka, odnosno dok Flober, primus inter pares, 1857. godine nije objavio svoju Gospođu Bovari. Posle dotične madam stvari počinju da se zahuktavaju, iako se poezija još smatra mnogo prefinjenijom umetnošću od svoje mlađe i raspusnije sestre proze. Posle Drugog svetskog rata, mada je Benjamin svoj esej o umetničkom delu u vreme mehaničke reprodukcije, odnosno njegovu glavnu tezu o gubitku aure, napisao još 1936. godine, stvari se radikalno obrću i poezija postaje nešto marginalno, nešto što se odvija u senci pisanja Romana i, što je možda i najvažnije, nešto što pripada samo uskom krugu posvećenika. U ovom stanju zatičemo i odnose poezije i proze danas u svetu, a ako sve to uvećano još milion puta, onda ćemo dobiti sliku tog odnosa u srbijanskoj književnosti, u kojoj su sve najveće izdavačke kuće prestale da objavljuju poeziju i ona se svela na dva tri izdavača koji nekako pokušavaju da tu scenu ostave vidljivom.
Nova prozna knjiga Radivoja Šajtinca Lyrik klinik (Geopoetika, 2009) proizvod je ovih poremećenih odnosa. Ona je zapravo poezija koja se ugurava u Prokrustovu postelju proze. Iako bi ova metafora, s obzirom na klasičnu Jakobsonovu podelu na metonimijsku i metaforičku osu jezika - od kojih metaforička (zamenjivačka) pripada poeziji, a metonimijska (dodirna) pripada prozi - svojom logikom trebalo da bude obrnuta, u ovom slučaju ona funkcioniše jer se nemoć jezika oslikava u njegovom proširivanju do granica poroznosti i razvejavanja saznanja. Pri tome tematizovanje bolesti, odnosno oporavka od moždanog udara, samo dodaje nove slojeve nejasnosti i neuhvatljivosti značenja, pa se tako stanja fizičke i psihičke onemoćalosti reflektuju kroz nemoć jezika kao proze da uhvati i iskaže onu unutarnju dinamiku tela i duha u sukobu sa sopstvenim ograničenjima. Međutim, da ne budemo nepravedni, odnosno ako smo već prihvatili igru koju nam tako vešto nudi autor, treba reći da je upravo ta metafora nemoći prava slika unutrašnjeg sveta glavnog junaka i naratora. Jer njegova nemoć da izgovori određene reči svoj simbolički izraz nalazi u nemogućnosti preciznog opisivanja stanja koje proizvedi te, na sreću vremenski ograničene, onesposobljenosti.
Ovakva sumnja u prozu trebalo bi da povrati poverenje u poeziju, međutim nema ni njega, ali ovog puta to nije iz razloga što je poezija, poput proze, nemoćna da iskaže borbu, već zato što je ona ekonomski potcenjena i zbog toga joj nije pružena prilika da stigne do čitalaca. Zbog toga se ona transformiše, metamorfozira, ili u kontekstu bolesti, metastazira u prozu, u jedan lirski pokušaj pripovedanja koji nije lišen svoje usmerenosti na izraz, ali jeste lišen svake teleologije tako svojstvene prozi. Zbog toga će se u Lyrik klinik naći nekoliko zametaka priča koji ostaju seme iz kojeg bi priče trebalo da proklijaju, ali se to ne dešava, još. U knjizi se nalazi i nekoliko pesama udenutih u prozni okvir, koje govore o toj suštinskoj podvojenosti i razdvojenosti u spoju, tom antagonističkom odnosu u kome prozni tekst kao veći obgrljuje pesmu koja mu se opire i otima kao besna devojka pred mladićem željnim izvinjenja. Upornost autora kojom je želeo da utekne od proze i njegova svest o tome da je to potpuno nemoguće, a posebno kroz poeziju, rezultirali su mnogim kompromisima koji nisu morali da budu napravljeni, ali ne narušavaju opšti, veoma povoljan utisak o Lyrik klinik. Čak je i poslednje poglavlje, posvećeno nekoj vrsti simboličke regeneracije kroz lik Ane, druge pacijentkinje i banjske prijateljice naratora, u svojoj suštini čista poezija, ali se ne posvećuje kroz nju, nego se obraća za neuspelu i unapred već na neuspeh osuđenu proznu pomoć.
Ipak, ova knjiga ne govori o iskustvu pisanja proze odnosno poezije, već govori o jednom izuzetno opipljivom problemu, jednom veoma životnom pitanju, odnosno govori o oporavku glavnog junaka od teške bolesti koja se mogla završiti pogubno. Interesantan je fenomen pisanja iz graničnog iskustva, jer on ne podrazumeva samo oporavak u fizičkom i mentalnom smislu, već i sasvim nov nanos emocija kroz koje se svet neminovno posmatra drugačijim očima. Ipak, način na koji Šajtinac govori o sopstvenom ponovnom učenju mokrenja, kretanja, govora, snaga kojom uspeva da ironizuje sopstvenu poziciju koja ga u čisto biološkom smislu stavlja u neverovatno podređen položaj, način na koji uspeva da pronađe životne sokove u "čarobnoj bari" banjskog lečilišta u Banatu i, konačno, način na koji ostaje moralno uzvišen i nepatvoren pri razmatranju naravi i pojedinačnih i kolektivnih povesti, čine ovu knjigu, uz radove Milana T. Đorđevića, jedinstvenim na ovdašnjoj književnoj sceni, kako činjenicom svog iskustva, tako i književnom snagom kojom se to iskustvo transponuje u vrhunsku umetnost.
Vladimir Arsenić
