Rođen je u Dubrovniku 1563, u trgovačkoj porodici poreklom iz Kotora i dobio je ime Frano. Sa 15 godina je stupio u benediktinski red i uzeo monaško ime Mavro, veoma popularno među benediktincima. Proveo je iskušenički period u manastiru Svete Marije na ostrvu Mljetu, koje se nalazilo pod vlašću Dubrovnika. U manastiru je i započeo svoju književnu delatnost. Pre 1590. napisao je delo De Ultimo Fine Humana Vita Vel Summo Bono; ono ni do dan danas nije objavljeno, teološkog je karaktera i njegov rukopis se čuva u univerzitetskoj biblioteci u Padovi. U njemu nema nagoveštaja da se autor interesuje za istoriju. Posvećeno je Orbinijevom budućem meceni Marinu Bobaljeviću, bogatom plemiću iz Dubrovnika, koji je kasnije pomogao njegovo glavno delo. U poslednje dve decenije svog života, Orbin je zauzimao važne položaje u crkvenoj hijerarhiji Dubrovnika. Bio je najpre opat manastira Svete Marije, pa je imao vodeću ulogu u benediktinskoj kongregaciji na Mljetu; bio je opat manastira Svetog Mihajla na Šipanu, opat manastira Svetog Jakova u Višnjici (najznačajniji benediktinski manastir na teritoriji Dubrovačke republike), da bi ga papa Klement VII 1597. postavio za opata manastira u Baču, koji je bio sedište bačko-kaločke nadbiskupije, tada pod turskom vlašću. Godine 1599. Orbin je otišao u Italiju da završi rad na svom glavnom delu i nadgleda njegovo štampanje. U predgovoru Kraljevstvu Slovena on je naveo kako je u nekoliko navrata obilazio Italiju posećujući biblioteke u kojima je tragao za istorijskim delima. Najveći broj istorijskih dela našao je u biblioteci vojvode od Urbina u Pezaru. Pristup toj biblioteci mu je sigurno omogućio njegov mecena Marin Bobaljević, koji je preuzeo i troškove objavljivanja Kraljevstva Slovena. Delo je objavljeno 1601. u Pezaru. Godine 1606. Orbin je na molbu bogatog dubrovačkog trgovca Rada Sladojevića preveo sa italijanskog delo Anđela Elija Zrcalo duhovno od početka i svrhe života čovečanskog, koje je objavljeno 1614. godine. Orbin to nije doživeo - umro je 1610. godine.
