Krug života

12.03.04 Pobjeda

U pjesničkoj knjizi Olivere R. Vuković (Bijelo Polje, 1975-2001) „Krug života”, posthumno objavljenoj, potvrđuje se jedna iskonska mogućnost - priroda njenog talenta u krajnjem ishodištu sintetizovanih ličnih i kolektivnih iskustava. Krećući se pravcem svjesno izabranog napora da se iz najdubljih slojeva životnih ukrštanja izdvoji njegov najizrazitiji dio - pjesnikinja snagom ličnog senzibiliteta gradi upečatilj poetski iskaz: „Crna tačka /početak/Lavirint/nastavak/. Gdje li je kraj...”
Pisanje kao dvostruki okvir, dvostruka ograda - odbrana od spoljašnjeg svijeta čiji se tamni odrazi reflektuju u unutrašnjosti hipersenzibilnog pjesničkog bića i preobražavaju u djelić spasonosnog jezičog znaka - ostvaruju se kroz lirsko-melodijsku strukturu pjesničkog glasa, kroz raspon emocionalnog variranja od ushita do potpunog zatamnjenja.
- Može li se u napisima, u slovnom, u rukopisnom, u snevnom znaku pjesme - spoznati nevidelica s one strane snivanja, drhtaj s onu stranu Tajne?
- Može li se mrak što jezu stvara preimenovati u sistem poetičkih pravila tvoreći novu potpunost, stvarnost nad zamkama stvarnosti, u savršenu mistifikaciju apsolutnog pjesničkog bića?
- Može li se vlastitom osjećajnošću obuhvatiti i sagledati ovo tkanje što život jeste, ova „smenjivanja ništa i sve”, i ispisati senzibilitetom bića od Tvorca izabranog, snagom svog dara u mjeri svoje duše - simetrija vječnosti i da se tekstom, bigrafijom srca, ostavi zapis u vremenu o sebi i prosijavajući dragocjeni znak o sebi u vremenu.
Potvrdan, i nadasve, snažan odgovor, odgovor koji je plaćen vlastitim životom, ovaplotio se u ovoj knjizi, pišući se njenim dahom i dahom Zlosluta, dahom kobi koja je nemilice i surovo zaustavila, presjekla drhtaj i treptaj njene ruke.
Dubina pjesničkog duha u konačnom sveobuhvatu, i iščitavanje svijeta, u odgonetanju životne smislenosti, u razjašnjavanju metafizičkih odrednica - usmjerila je i njeno poetsko sočivo na ponorne dubine tame i uznesene visine svetlosti, na kretanje životnom ivicom kruga od tačke A do tačke B, od krletke ovovremenog lavirinta do spasonosnog pjesminog okrilja.
Relacija u kojima je Olivera R. Vuković gradila svoju pjesmu kreću se od protivurečnosti, od suprotnosti i podjeli na svjetlo i tamno, na ružno i lijepo, dobro i zlo, sve do konačnog preokreta, do završne pjesničke spoznaje - preimenovanja u snevno ozarenje, u trag ka iskonskim dubinama jezika i obilja značenja koja se naziru u dušinim treptajima: „San me obori/java nesta/Ugledah svetlos/sunce me poziva./Jauk mi otvori srce, a/glas pobjedi muk. / Oslobodih se/ osjetih spokoj./Java zavlada, a /treptaj duše / vaskrsnuše na istoku/”.
Naslovi Oliverinih pjesama - iskazi su najbitnijih činilaca življenja: „Svetla pesma”, „Pitanja”, „Srcem progledah”, „Suze nebesa” „Treptaj duše”, „Bol rođenog”, „Cena”, „Opominjujuća svirka”, „Trag - ulančavaju spletene slike realnosti u ocjenu prostorno-vremenskog doba u kome smo se zatekli sa svim paradoksima. Ono što je bitna oznaka ovih pjesama je njihova semantička otvorenost prema životnom središtu koje zrači sumnjom.
Rastojanje između života i smrti, daljine stravnog neba koje su je iz stvaraoca pjesme preselile u pjesmu, u njeno tamno, do krika zemlje ozarenje, u bolno pulsiranje pjesminih niti, onog tkanja što i jeste samo ovaj život - u pjesničkoj knjizi „Krug života” izjednačili su se sa životom samim.

Milica Kralj