Slobodan Zubanović je rođen 16. marta 1947. u Beogradu. Radio je na poslovima urednika za poeziju, sekretara i operativnog urednika lista „Književne novine" (1982-2001). Bio je glavni urednik časopisa za poeziju i teoriju poezije „Poezija" (1996-2002) i glavni urednik „Književnog magazina", mesečnika Srpskog književnog društva (od 2001. do 2010. godine), čiji je jedan od osnivača 2000. godine. Primljen je u Udruženje književnika Srbije 1976, član je Srpskog književnog društva od 2001. godine, i Srpskog PEN centra. Dobitnik je „Zmajeve nagrade" (2009), nagrade „Desanka Maksimović" za pesničko delo i doprinos srpskoj poeziji (2007), „Disove nagrade", za sve-ukupno pesničko delo (2005), kao i nagrada za poeziju „Vasko Popa" (1998), „Milan Rakić" (1986), „Isidora Sekulić" (1983), „Nolitove nagrade" (1995), i posebnog priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi Republike Srbije (2010). Pesme Slobodana Zubanovića prevoćene su na engleski, ruski, francuski, italijanski, poljski, rumunski, beloruski, kineski, švedski, slovenački i makedonski jezik, a o njegovoj poeziji izdato je nekoliko zbornika.
31.05.11 Blic
Razgovori
U tri i deset za Rumu, Slobodan Zubanović
Ova žanrovski hibridna knjiga satkana je od dijaloga, onih vidljivih ili glasnih, kakva su „odmeravanja“ poezije i proze, minulih vremena i sadašnjosti, i onih tiših, ali težih, između Istoka i Zapada, nade i smrti; sva u deskripciji (trajnog) zavičajnog krajolika i trenutaka pojedinačnog postojanja od kojih su neki odavno prošli, ona je zbirka metafizičkih pejzaža u kojoj je jednostavan, realistički opis garancija autentičnog iskustva koje je, nakon postmodernizma i u eri digitalne komunikacije, prava i dragocena retkost.
Utoliko je bitnije što Zubanović za tom starom-novom autentičnošću ne poseže rusoovski razgaljeno, kroz pozersku nevinost uma i čula, već na najteži način, kroz biblioteku odnosno, uprkos njoj. Aluzije na Branka i Vojislava, na Crnjanskog i Kiša za autora su neophodni predasi, stanke na truckavoj, ali neumoljivoj pruzi ka Rumi (ili groblju) namenjene setnom razgovoru sa voljenim piscima i njihovim besmrtnim delima; pred hipnotišućim bleštavilom računarskog monitora, on im se i sam stidljivo pridružuje kao jedan od ljudi koji pripadaju prošlosti.
Pa i čuveni vestern koji se nazire ispod naslova isto je takvo „mesečarenje“, trag prevaziđene lične podvojenosti kojom se odmerava značaj privatnog, povučenog života naspram istorije kao haosa u kome sve urliče, zemljodelca sa motikom ili perom u ruci (svejedno!) i imenitih koji ispravljaju krive Drine i odlučuju ratove. Zubanovićeva ironija je, pri tom, mirna i setna, sa nešto bola koji podseća da se još diše, da se postoji.
Upravo ta snažna i samouverena subjektivnost ovoj knjizi obezbeđuje neophodnu celovitost težeći da reči vrati dostojanstvo logosa i da „doprinese svemiru“, ma kako nejak i naizgled nebitan taj doprinos bio
Vesna Trijić
