Satantango

ed činilo se kako Krasnahorkai obnavlja tradiciju velikih romana (kasnog) modernizma Kafke i Bulgakova, nasuprot vladajućem relativiziranju pripovedne moći i napuštanju priče, do krajnosti dovedenih u književnim eksperimentima druge generacije mađarskih postmodernista, koji se pak oslanjaju na kanonska postmodernistička dela. Da je Satantango vrhunska književnost do danas nije osporeno, naprotiv, svaki novi prevod širi zasluženu svetsku slavu ovog romana. Međutim, u prvim kritičkim čitanjima, a s obzirom na neosporno visoka dostignuća mađarskog postmodernizma u dekonstrukciji i ironizaciji ideologijskog i mesijanskog pripovedanja, odnosno u travestiji i karnevalizaciji “velikih naracija”, poetika ovog romana činila se retrogradnim povratkom na grandiozno pripovedanje epskog zamaha, kao da se Krasnahorkai vraća „dvema temeljnim načelima stare velike epike, pripovedanju priče koja se odvija u prošlosti i omnipotenciji pripovedača.”

Glavni junak Satantanga je Irimias, koji se poput proroka, sa svojim drugom Petrinom, pojavljuje u beznadnom naselju na jugu Mađarske i zavodi njegove stanovnike obećavajući im posao na uzornom poljoprivrednom imanju, za koje mu je potreban „samo” početni kapital. Roman odlikuje stroga, zatvorena kompozicija (umesto sadržaja, autor u skladu s naslovom romana koristi termin „plesni korak”); sastoji se iz dva dela od po šest poglavlja: prvih šest broje se unapred, a drugih šest unazad. Krug se zatvara, naslov je poslednjeg poglavlja.

Mađarski reditelj Bela Tar, autor jednog od najoriginalnijih opusa savremenog svetskog filma, snimio je po Krasnahorkaijevom istoimenom prvencu sedmočasovni „ep" Satantango.

Suzan Zontag napisala je da je Krasnahorkai majstor nagoveštaja apokalipse a čvorišne teme njegovog stvaralaštva su nasilje, represija, lažne mesije, kao i mešavina osećanja tuge i straha oličenih u toj „crnoj žuči” melanholije.