Josif Aleksandrovič Brodski (rođen 1940. godine u Petrogradu, umro 1996. godine u Njujorku). Prve radove objavljuje 1956. godine. U Rusiji je objavio sledeća dela: Pesme i poeme (1965), Sećanja na T.S. Eliota (1967) i zbirku poezije Stanica u pustinji (1970). 1972. godine prinuđen je da napusti zemlju i nastavi život u nedobrovoljnom egzilu. Nastanjuje se u SAD gde kao američki državljanin na koledžu u Maunt Holioku predaje istoriju ruske i engleske književnosti. Od 1972. godine objavljuje sledeća dela: Kraj bel epoka (1977), Deo govora (1977), Nove stanice za Avgust (1982), dramu Mramor (1984), eseje Udovoljiti senci /Less then One/(1986), Uranija (1987), Vodeni žig /Watermark/ (1991), O tugovanju i razumu. Za zbirku eseja Udovoljiti senci, dobija prestižnu nagradu američke književne kritike 1986, a sledeće godine postaje počasni doktor univerziteta u Jejlu kao i član Američke akademije i Instituta za književnost. 1987. dobija Nobelovu nagradu za književnost, a odlikovan je Legijom časti 1991. godine. U skladu sa njegovom poslednjom voljom, prenet je na groblje "San Mikele" u Veneciji 1997. godine.
