Milan Dedinac, jedan od istaknutih pesnika međuratne srpske književnosti, rođen je 1902. godine u Kragujevcu. Posle povlačenja srpske vojske preko Albanije, evakuisan je sa drugom srpskom decom u Francusku. Školovanje u Vilfransu i Kanu i kasniji boravak u Parizu nepovratno su uticali, kao i u slučaju drugih srpskih pisaca tog vremena, na Dedinčevo nadrealističko opredeljenje.

Maturirao je 1921. godine u Beogradu. Sa Markom Ristićem i Dušanom Timotijevićem uređuje časopis Putevi i objavljuje poeziju u listu Hipnos. Potom sa Rastkom Petrovićem, Markom Ristićem i Dušanom Matićem uređuje časopis Svedočanstva. Autor je poeme "Javna ptica" i fotomontaža objavljenih uz nju 1926. godine.

Sa dvadeset pet godina diplomira francuski jezik na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Postaje dopisnik Politike iz Pariza 1929. godine. Kada je u Beogradu 1930. godine objavljen nadrealistički manifest, Dedinac ga podržava i objavljuje poemu "Plamen bez smisla" i "Otvoreno pismo".

Deset godina, između 1931. i 1941. godine radi kao urednik rubrika i glavni urednik u Politici. Zbirku pesama "Jedan čovek na prozoru" objavljuje 1937. godine. Početkom Drugog svetskog rata Nemci ga zarobljavaju i provodi dve godine u nemačkim logorima kao ratni zarobljenik. Posle rata objavljuje zbirku pesama inspirisanu iskustvom iz logora "Pesme iz dnevnika zarobljenika broj 60211".

Od 1948. godine je umetnički direktor Jugoslovenskog dramskog pozorišta, sve do 1953. kada je postao savetnik za kulturu u jugoslovenskoj ambasadi u Parizu. Direktor je Jugoslovenskog dramskog pozorišta u periodu od 1956. do 1966. godine. Objavio je još dve knjige: "Od nemila do nedraga" i "Poziv na putovanje". Zbirka slika koju su skupili Milan Dedinac i njegova supruga Radmila Bunuševac-Dedinac značajan je deo kolekcije Muzeja savremene umetnosti. Milan Dedinac je umro 1966. godine u Opatiji.