Rođen je 13. februara 1930. godine, u Kolašinu. Osnovnu školu završio u rodnom mjestu, a gimnaziju u Beranama. Diplomirao na Pravnom fakultetu Sveučilišta u Zagrebu 1952, a doktorirao na Pravnom fakultetu u Beogradu 1964. godine.
Po završetku studija radio je kao sudijski pripravnik, sudija Sreskog suda u Bijelom Polju (1954-1958), sudija Okružnog suda u Ivangradu (1958-1963) i javni tužilac Crne Gore (1963-1967). Predsjednik je Ustavnog suda Crne Gore (1974-1982).Za vanrednog profesora Pravnog fakulteta Univerziteta u Titogradu izabran je 1973. godine, a za redovnog profesora 1979. godine. Na pravnim fakultetima u Novom Sadu i Skoplju i Ekonomskom fakultetu u Titogradu držao je predavanja na poslijediplomskim studijama.
U dva mandatna perioda (1967-1974) bio je član i potpredsjednik Izvršnog vijeća Crne Gore; potpredsjednik Saveznog izvršnog vijeća (1982-1986); istovremeno predsjednik jugoslovenskog dijela Mješovitog jugoslovensko-kineskog i Mješovitog jugoslovensko-japanskog komiteta za ekonomsku, naučno-tehnološku i kulturnu saradnju; član Saveznog vijeća Skupštine SFRJ (1986-1992).
Kao predsjednik Republičkog savjeta za koordinaciju naučnih djelatnosti (1968-1974) organizovao je izradu projekta osnivanja Društva za nauku i umjetnost Crne Gore, koje je 1976. preorganizovano u CANU, Pravnog fakulteta i Univerziteta Crne Gore i rukovodio radom na realizaciji tog projekta. Bio je predsjednik Odbora za koordinaciju naučnih djelatnosti SFRJ (1972-1974) i član Savezne ustavne komisije (1968-1974).Učestvovao je na naučnim skupovima u inostranstvu (Štokholm, NJu Delhi, Rim, Bolonja, Varšava, Poznanj, Minhen, Bukurešt). 284 Po pozivu držao je predavanja u Institutu za međunarodne odnose i spoljnu politiku u Pekingu, Institutu države i prava u Moskvi, u Akademiji nauka SSSR, Institutu Gramši u Bariju. Za člana Instituta za međunarodnu politiku i privredu u Beogradu izabran je 1988. godine.
Član je Udruženja za ustavno pravo Crne Gore, Saveza udruženja za ustavno pravo Srbije i Crne Gore i Međunarodnog udruženja za ustavno pravo; Udruženja pravnika Crne Gore i Saveza udruženja pravnika Srbije i Crne Gore.
U CANU je obavljao odgovorne dužnosti - sekretar Odjeljenja društvenih nauka (1989-1993); generalni sekretar (1993-1995), predsjednik Odbora za pravne i političke nauke (1980-2001). Dobitnik je Trinaestojulske nagrade za nauku (1972), Decembarske nagrade Kolašina (1976), Plakete Univerziteta Crne Gore (1994), Povelje Udruženja pravnika Crne Gore (1998), kao i drugih priznanja i odlikovanja.
Pretežni predmet njegovog naučnog interesovanja su ustavni sistemi i ustavno pravo. Objavio je 15 knjiga (od kojih su dva koautorstvo) i oko 250 naučnih priloga, rasprava, eseja i članaka u časopisima. Najvažnije objavljene knjige: Uslovni otpust: zakonodavstvo SFRJ sa istorijskim i uporednim razmatranjima, 1971; Vrijeme promjena - Kako naprijed?, 1988; Savezna Republika Jugoslavija: osnovna sistemska obilježja, 1996; Podgorička skupština 1918, 1999; Crnogorsko tužilaštvo (koautorstvo), 2000; Crna Gora od federacije ka ne- zavisnosti, 2001; Parlamentarizam u Crnoj Gori (koautorstvo), 2002.
Za vanrednog člana Crnogorske akademije nauka i umjetnosti izabran je 1. marta 1985, a za redovnog člana 19. novembra 1993. godine.
Živi u Podgorici.
30.11.06 Pobjeda
Pravna i politička misao savremenog doba
Izabrana djela Mijata Šukovića i Džona Plamenca, kapitalna izdanja Pobjede i CID-a
Đorđe Borozan: Bilo da se bavi istorijom institucija, zakonodavstvom, Ustavom iz 1905. ili Skupštinom iz 1918.; Šuković precizno sagledava istoriografsku i pravnopolitičku baštinu, i sve raspoložive činjenice podvrgava strogom kritičkom promišljanju. Vučina Vasović: Malo se teorijskih i naučnih poslenika usudilo da radi ono što je Plamenac radio i uradio. To ne plijeni veću pažnju uvijek i na prvi pogled, ali kod onih koji ga upoznaju ostavlja duboke tragove.
Podgorica,29.novembra-Kao rezultat operacionalizacije sporazuma o zajedničkom nastupu POBJEDE i CID-a u publikovanju kapitalnih izdanja, objavljena su izabrana djela Mijata Šukovića i Džona Plamenaca.
Izabrana djela Mijata Šukovića štampana su u četiri toma.Tematski i sadržajno u ovom luksuzno opremljenom četvoroknjižju sumirana su naučna saznanja akademika Mijata Šukovića o državotvornom, zakonodavnom ustavnom i parlamentarnom putu Crne Gore od 1796. do 1918. godine. Tu su : "Novovjekovna država Crna Gora - stvaranje i razvoj", "Istorija zakonodavstva Crne Gore 1796 - 1916", "Ustav za knjaževinu Crnu Goru od 1905. u svom vremenu" i "Podgorička skupština od 1918."
-Bilo da se bavi istorijom institucija, zakonodavstvom, Ustavom iz 1905. ili Skupštinom iz 1918.; Šuković precizno sagledava istoriografsku i pravnopolitičku baštinu, i sve raspoložive činjenice podvrgava strogom kritičkom promišljanju. Time često dolazi do potpuno novih zaključaka, saznanja i sinteza. Nerijetko mijenja i ruši brojne stereotipove. Korisnici ovih dragocjenih saznanja suočiće se sa nizom izazova do kojih je autor došao pedantnim iščitavanjem postojećih i novih izvora i literature.Angažovan i veoma pedantan tematskom struktruriranju i naučnom oblikovanju navedenih poslova, studiozan do mjere gdje sve biva podvrgnuto svestranoj analizi i kritičkoj valorizaciji, Šuković često razotkriva pukotine u stereotipnim znanjima o mnogim zbivanjima, događajima i ličnostima, pohranjene u istoriogtafskoj i pravno-političkoj literaturi - zapisao je u predgovoru Izabranim djelima Mijata Šukovića, prof. dr Đorđe Borozan.
Izabrana djela oksfordskog profesora Džona Plamenca štampana su u tri toma. Tu su kapitalna dvotomna studija "Čovjek i društvo" i, u okviru trećeg toma, "Demokratija i iluzija" i " Saglasnost, sloboda i politička obaveza". Djela Džona Plamenca sa engleskog su preveli Branimir Gligorić i Vera Nenadov. Urednik izdanja je prof. dr Vučina Vasović.
Svojim djelom i originalnošću Džon Plamenac je prepoznatljiv među političkim misliocima savremenog doba. Ipak, radovi ovog analitičara nijesu do sada imali širu recepciju u crnogorskoj naučnoj i stručnoj javnosti.
U uvodnom tekstu urednik Izabranih djela Džona Plamenca, prof. dr Vučina Vasović, između ostalog je istakao da njegova djela, po svom teorijskom značaju i karakteru, zavređuju veću pažnju i da će biti dužeg trajanja nego djela mnogih danas visoko kotiranih političkih teoretičara i istraživača. Plamenac je sebe smatrao "oksfordskim čovjekom" ali nije zaboravljao i često je isticao svoje oksfordsko porijeklo.
- Ambijent u kojem je djelovao i adekvatno upošljavao stečene i naslijeđene osobine i predispozicije bez sumnje je potpomogao da rezultati budu krunisani velikim uspjehom Plamenca u oblasti političke teorije. Malo se teorijskih i naučnih poslenika usudilo da radi ono što je Plamenac radio i uradio. To ne plijeni veću pažnju uvijek i na prvi pogled, ali kod onih koji ga upoznaju ostavlja duboke tragove. Ko ne vjeruje neka uzme njegove teorijske portrete Makijavelija, Hobsa ili Bentama, Loka, Hegela ili Marksa, koje je radio u zrelijem dobu, ili radove o utilitaristima, odnosno oksfordskim idealistima kad je imao svega dvadeset i pet godina.Sve ovo valja pomenuti ne samo zato da bi se podsjetila danas već ogromna zajednica teorijskih i naučnih poslenika da analitičar Plamenčevih mogućnosti, sposobnosti i originalnosti ne može, ili ne treba da bude ispušten iz njenog vidnog polja - zapisao je prof. dr Vučina Vasović.
V.S.
