Alis Manro (1931) spada u vodeće kanadske pripovedače, a po ocenama kritike i jedna je od najznačajnijih savremenih književnica. Objavila je deset zbirki pripovedaka, kao i roman Životi devojaka i žena (Lives of Girls and Women). Zbirke pripovedaka su joj tri puta dobijale nagradu Gavernor – najprestižnije književno priznanje u Kanadi (Ples srećnih senki (The Dance of the Happy Shades) 1968; Šta misliš, ko si ti? (Who Do You Think You Are?) 1978; Napredovanje ljubavi (The Progress of Love) 1986), a dva puta su ovenčane nagradom Giler (Ljubav dobre žene (The Love of a Good Woman) 1998 i Bekstvo (Runaway) 2004). Godine 2009, za životno delo je odlikovana Međunarodnom Bukerovom nagradom. Njeno delo se već godinama nalazi u najužoj konkurenciji za Nobelovu nagradu za književnost.
Jedno od najupadljivijih svojstava njenih priča jeste njihova lociranost u malim mestima jugozapadnog Ontarija. Slično kao u delima Vilijema Foknera i Flenerija O"Konora, junaci dolaze u sukob sa uskogrudim shvatanjima sredine i suprotstavljaju se duboko ukorenjenim tradicijama. Ta konfrontacija, međutim, u ovim pričama najčešće ostaje nevidljiva, zatomljena u svesti glavnih junakinja (ženama u prelomnim godinama života, različitog porekla i obrazovanja), dok pripovedačku tenziju generiše odnos između prividno nepomućenog toka stvarnosti i stremljenja likova iz priča. Ovakva pripovedačka strategija, u kojoj je zaplet sporedan i "ništa se ne dešava", navela je književnicu i kritičarku Sintiju Ozik da Alis Manro nazove "kanadskim Čehovom". Kao i kod ruskog pripovedača, konstrukcija priče počiva na trenutku epifanije, naglog prosvetljenja, na detalju koji sve razotkriva.
