Za pet decenija života prevalio je buran i sadržajan stvaralački put, od pesnika, istoričara, urednika časopisa, do dramskog pisca, sekretara i direktora pozorišta. Dva puta je oblačio ratničku uniformu i dva puta bio u zarobljeništvu. Rođen je 1892. godine u selu Klisura kod Pirota. Gimnaziju je učio u Pirotu, Nišu i Beogradu, a prve pesme napisao je u šestom razredu. Godine 1912. upisuje studije na Filozofskom fakultetu, na Grupi za istoriju opšte, uporedne književnosti i istoriju umetnosti gde završava pet semestara. Već tada je objavljivao pesme i prikaze u „Srpskom književnom glasniku”, „Delu” i „Zvezdi”. Školovanje je prekinuo izbijanjem Prvog svetskog rata. U Skoplju se priključio čuvenom Đačkom bataljonu i postao jedan od 1300 kaplara. Zarobljen je u bici na Suvoboru, pa je ostatak rata proveo u austrijskim logorima, odakle se vratio februara 1919. godine.
Prve dve godine posle rata proveo je na studijama u Švajcarskoj, gde u Bernu polaže diplomski ispit sa doktoratom iz istorije. Za to vreme učestvuje u beogradskom književnom životu. Po povratku u Beograd, kao mladi doktor istorijskih nauka, objavljuje pesme, drame i pozorišne kritike u časopisu „Misao”. Godine 1922. od Sime Pandurovića i Velimira Živojinovića preuzima uređivanje ovog časopisa. Kako ističe priređivač Ivko Jovanović, časopis je za to vreme toliko unapređen, da je to priznao i Marko Ristić. Uz samog urednika, sarađivali su Stanislav Vinaver i Miloš Crnjanski.
Smenjen je sa promenom vlasnika i 1925. godine postavljen je za sekretara Narodnog pozorišta. U prvoj polovni 1929. vraćaju ga u prosvetu, premeštaju iz škole u školu, da bi se na kraju obreo u Univerzitetskoj biblioteci. Sarađivao je u „Srpskom književnom glasniku” i „Vremenu” kao redovni pozorišni esejista i kritičar. Od 1935. do 1937. godine, Ranko Mladenović je na dužnosti upravnika Narodnog pozorišta u Osijeku, a posle toga je imenovan za direktora Drame Narodnog pozorišta u Beogradu gde je prionuo na reformisanje pozorišnog repertoara. U Narodno pozorište doveo je reditelja Bojana Stupicu i glumce Savu Severovu i Aleksandra Cvetkovića, a Raši Plaoviću i Mati Miloševiću sve češće je poveravao režiju.
