Dragoljub S. Ranković (1894–1936) rođen je u Beogradu. U leto 1913–1914. godine završio je Prvu beogradsku gimnaziju, ali nije uspeo da položi i Viši tečajni ispit. U rat je mobilisan iste godine. Sačuvane stranice njegovog dnevnika počinju sa dešavanjima na Solunskom frontu. U Gorničevskoj bici, oktobra 1916. godine, na položaju „Polog“, Ranković je teško ranjen u nogu. Evakuisan je za Afriku gde je proveo ostatak rata. Uprkos brojnim operacijama, aprila 1918. godine, proglašen je za vojno nesposobnog. U Beograd se vratio aprila 1919. godine, gde je nastavio školovanje. Po polaganju Višeg tečajnog ispita, zaposlio se u Ministarstvu socijalne politike i narodnog zdravlja. Tokom 1919–1925. godine studirao je na Pravnom fakultetu u Beogradu. U međuvremenu se oženio i dobio troje dece. Vremenom je napredovao u Ministarstvu, pa je stigao na poziciju višeg savetnika. Istovremeno bio je jedan od aktivnijih članova Udruženja ratnih invalida Kraljevine Jugoslavije. Preminuo je 1936. godine u 42. godini.