Manojle Gavrilović (autor)
Mitsko-istorijski i zemaljsko-nebeski prostor ispunjavaju neobicnu poeziju Manojla Gavrilovica, koji još od prve zbirke Sunce i kocije (1973) donosi našoj najsuptilnijoj lirici svojevrsnu zacaranost - jezika, zvuka, ritma, kosmosa. >I kad je u metafizickom prostoru zvezda, vetrova, reka i planeta, i kad preseli optiku u prostore Starih Slovena, vraceva, svetosavskih i kosovskih i istorijskih simbola, zavicajnih toponima, ili - u ovoj knjizi - dnevnicko-biografskih elemenata - Gavrilovic govori jezikom cveca, prica, trava, svekolikog bilja. A sve je to supstitut jezika: kakvi su flora i fauna, takve su reci koje "uspevaju" u polju ove lirike.
S jedne strane pesnik licnog instinkta, s druge pesnik koji antejsku snagu crpe iz dubokih slojeva usmene lirike (uspavanke, tužbalice, svatovske pesme), Gavrilovic peva bicem jezika i njegovog ritma. - To sami jezik cara, vibrira, treperi - stvarajuci u poznatoj melodiji nepoznata znacenja: slike izuzetne lepote, misticne pozadine, zatajenih impulsa.
Nova knjiga je produžetak pevanja u Zacaranom ognjilu, Bibnjevima na Karpatima, Svetlosti cirilice...ali i drugaciji iskorak prema lirskoj gorcini života i trajanja, osetljivog coveka i naroda.
Ostali naslovi iz oblasti: Poezija
Izdavač: Srpska književna zadruga; 2011; ćirilica; 17 cm; 99 str.; 978-86-379-1146-3;
